Mocht u toevallig helemaal thuis zijn in de hedendaagse Spaanse muziek, dan heeft u vast al de naam van deze Madrileense gitarist ergens gehoord of gelezen. Victor Iniesta was namelijk de man achter El Bicho, waarmee hij een viertal platen maakte en de Flamenco mede een nieuwe, meer fusion-gerichte richting uitstuurde. Deze nieuwe plaat, weliswaar onder ’s mans eigen naam, had eigenlijk net zo goed als plaat van die band uitgebracht kunnen worden, want het is helemaal geen soloplaat geworden.Iniesta krijgt er het gezelschap van een pak bevriende muzikanten.

Eentje daarvan is fluitist Juan Carlos Aracil, die openingstrack “Tormenta de Arena” een heel fraaie inkleuring geeft en die onderweg het gezelschap krijgt van doedelzakspeler J.M. Tejedor. In “Solo Andar” is er een rol voor gitarist en bassist Tino di Geraldo, die ook al eens de piano durft te beroeren en zo de stem van Juan Medina helemaal uit de verf laat komen. Meer sterk vocaal werk hoor je in “Me Questo Tanto”, waarin Iniesta samen met Soleá morente de zang voor zijn rekening neemt en daarmee een beetje een voorschot neemt op “Luces de Ayer”, waarvoor zanger Diego Cruz langs kwam. Dat wijst allemaal in de richting van een erg divers klinkende plaat, wat overigens nog duidelijker blijkt, wanneer je de puur instrumentale nummers van dichterbij gaat bekijken en beluisteren.

Zo is er de vioolinbreng op “Irlanda”, speelt Joseto Ordoñez mandoline op “Capricho” en is er vibrafoon van Fernando Arias in “Miedo de Qué”. Alleskunner Tino di Giraldo bewijst dat hij ook de tabla beheerst in “Contemplación”, terwijl de afsluitende, live opgenomen “Trillo” heerlijke mondharmonica-klanken in huis heeft. Daar is dan weer Antonio Serrano verantwoordelijk voor en het zijn stuk voor stuk, illustraties van de veelzijdigheid van Iniesta, die de ruggengraat van het ensemble is, meer dan overtuigend aantonen.

Al me al levert dat een bijzonder boeiende plaat op, die, in tegenstelling tot wat bij meer traditionele Flamenco wel eens kan gebeuren, de hele tijd de aandacht van de luisteraar weet vast te houden.Heel fijne stap voorwaarts voor een mn, die gepokt en gemazeld is in de traditie en die nog altijs het razendsnelle gitaarspel en de dito palmas hoog in het vaandel voert, maar die tegelijk méér dan één oog open houdt voor de meer hedendaagse invloeden, waaraan ook de Flamenco onmogelijk kan ontsnappen En dat is maar goed ook!

(Dani Heyvaert)